Στον Πιερ Μπουλέζ -εμβληματική μορφή συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας στη διάρκεια των πενήντα τελευταίων χρόνων- πάντοτε συνυπήρχαν οι ιδιότητες του ποιητή των ήχων και του τεχνίτη που, αποδεχόμενος μια μεγάλη και μακρά ιστορική παράδοση, είναι έτοιμος και ικανός να τη σπάσει. Σε πολλές περιόδους της δημιουργικής του πορείας, μέσα από το γράψιμο, την έκφρασή του με λέξεις, ανέπτυξε και εξέλιξε τις πιο άμεσες και εμπειρικές του συλλήψεις για να φτάσει, αργότερα, να τις εφαρμόσει σε μια σειρά συνθέσεων.

Σε αυτό το βιβλίο περιλαμβάνονται οι περίφημες διαλέξεις-μαθήματα που έδωσε ο Μπουλέζ στο
Ντάρμστατ, στις αρχές της δεκαετίας του \'60, ενώ βρισκόταν σε μια σημαντική στροφή της
προσωπικής του δημιουργίας. Και όπως έγραφε ο Μισέλ Φουκό για τον Μπουλέζ, "το ουσιώδες γι\' αυτόν βρίσκεται στο εξής: το να σκέφτεται την πρακτική όσο το δυνατόν πιο κοντά στις εσωτερικές του αναγκαιότητες χωρίς να υποκύπτει σε καμιά από αυτές, σαν να ήταν κυριαρχικές απαιτήσεις.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της σκέψης σε αυτό που κάνουμε, όταν αυτή δεν πρέπει να είναι ούτε
μια απλή δεξιότητα ούτε μια καθαρή θεωρία; Ο Μπουλέζ το έδειξε: να δίνει τη δύναμη για να σπάσουμε τους κανόνες μέσα στο ίδιο το έργο που τους χρησιμοποιεί".